منشور محبّت و معرفت
سلسله مراتب محبّت به امام زمان (عج)
یاد خدا و اولیای او و کلمات بزرگان، نوری است. که با هر ابزاری بیان شود. ارزش والای خودش را خواهد داشت. ما نیز اگربتوانیم ناقلی برای سخنان بزرگان و ابزاری برای انتقال این انوار پاک به دلهای پاک شما باشیم. و از این طریق بتوانیم مایۀ بیشترشما به وجود مقدّس مولای مان صاحب الزمان (عج) و وظایفی که در پیشگاه مقدّس او داریم، شویم.افتخاری است که به برکت شمانصیب ما می شود.
آدمی، دارای دو ویژگی مهمّ است. یکی شناخت و معرفت، و دیگری عشق و محبّت. او در نهاد خویش، دو گوهر گرانبها دارد وهمواره به دنبال مشتری لایقی می گردد.تا این دو گوهر را به پایش بریزد. و آنگاه که معشوق خویش را یافت. به ابراز رفتارهای عاشقانه می پردازد. و در شادی محبوبش شاد، و در غمش، غمگین می شود. عاشق، در انجام این رفتارهای عاشقانه، هر چه بیشتردقّت داشته باشد، عشقش قویتر می شود.
انسان، هر چه بیشتر به رفیق محبوبش اظهار محبّت کند و رفتارهای دوستانۀ بیشتری انجام بدهد، محبّتش عمیقتر و پایدارتر خواهد شد. از سوی دیگر، چنانچه شخصی، رفیق خویش را به فراموشی سپارد. کم کم محبّت او نیز از دلش می رود: از دل برود، هر آنچه از دیده برفت.
رفتارهای محبّانۀ ما در احترام و توسّل به اولیای خدا و برگزاری مراسم جشن و سرور در ایّام شادی و برپایی مراسم عزاداری در ایّام غم و عزای ایشان. برای این است. که عواطف مان جهت یابد و رابطۀ عاطفی ما با اولیای خدا پابرجا بماند و رشد کند. ارزش آدمی به همین است که معشوق شایسته ای بیابد و دلش را به او بسپارد.
البتّه انسانیت انسان فقط به عشق و محبّت وابسته نیست. بلکه بخش دیگری از وجود او نیز به شناخت و معرفت مربوط می شود. این دو (محبّت و معرفت یا عشق و شناخت)، رابطۀ بسیار نزدیکی با هم دارند. هر چه انسان، کمال و زیبایی فرد یا چیزی را بیشتر بشناسد. محبّت فزونتری به او می یابد. و آدمی تا نشناسد، محبّت پیدا نمی کند.
سلسله مراتب محبّت به امام زمان (عج)
هر عاشقی به طور طبیعی دوست دارد با معشوق خویش ارتباطی برقرار کند؛ انسی بگیرد؛ به لقایش برسد و از دیدار و همنشینی با او لذّت ببرد. در چنین عشقی، خودخواهی وجود دارد.
امّا عاشق پاکباخته، در اندیشۀ التذاذ خودش هم نیست؛ بلکه فقط محبوب را می بیند و همواره در پی آن است تا کاری را انجام دهد که معشوقش دوست میدارد.در تمام عالم، فقط یک خورشید حقیقت و یک مظهر کامل صفات و جلال الهی وجود دارد که هر کس به او توجّه یابد، به اندازه ظرفیتش از آن خورشید رخشان بهره می برد و نور می گیرد.
همۀ دوستداران وجود مقدّس امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، به اندازه معرفت خودشان دوست دارند چشمشان به جمال حضرت روشن شود و روزی بیاید که بتوانند از وجود آن مقدّسش فیض گیرند و بهره برند؛ امّا پاکباختگان امام زمان (عج)، هماره در اندیشۀ آنند که محبوبشان چه چیزی را دوست دارد تا آن را انجام دهند. دیگر با خود محبوب است که هرگونه صلاح بداند، با عاشقانش رفتار کند.
چنین عاشقانی، دیگر در این اندیشه نیستند که از او چیزی دریافت کنند و بهرهای ببرند؛ چرا که ایشان از تمام خودخواهی ها رسته، و فقط به رضایت محبوب دلبسته اند. خوب است ما نیز بکوشیم در این میدان پیش رویم و خودمان را فراموش کنیم. بیشتر توجّه داشته باشیم که او از ما چه می خواهد و دوست دارد چه کاری انجام بگیرد. این که ما نیز به نوایی برسیم یا نرسیم، مهم نیست.
مطالب مرتبط
