اگر ما بخواهیم معرفت و محبّتمان، به ولی عصر (عج) ثابت بماند.
باید آثارش را زنده نگه داریم؛ او را فراوان یاد کنیم. نام مقدّسش را جلو چشم خود، روی میزمان یا لابه لای کتاب هایمان بنویسیم. هر روز برای حضرت دعای فرج بخوانیم.هنگام نماز و دیگر مناسبت ها، از آن بزرگوار یادی بکنیم. و برای وجود مقدّسش، صدقه بدهیم. درست است که صدقه های ما برای امام زمان(عج) نفعی ندارد.ولی صدقه ای که با کمال تواضع و سرافکندگی باشد، نشان دهنده محبّت خالصانۀ ما به حضرت است.
این کارما، مانند عمل آن مرغکی است که وقتی حضرت ابراهیم (ع) را درون آتشی که پهنای آن چهار فرسخ در چهار فرسخ بود.انداختند، با منقارش قطره آبی را از درون جوی آب بر می داشت و به روی آتش می پاشید. ملکی به مرغک گفت: این کاری که تو انجام می دهی، چه اثری دارد؟ مرغک گفت: چیزی که از من ساخته است، همین کار است. من باید وظیفۀ خود را انجام دهم و
محبّت خود را به حضرت ابراهیم (ع) اظهار کنم.
درست است که کارهای ما در پیشگاه حضرت چیزی نیست؛ ولی شرط وفا و مروت آن است که در حدّ وسع خویش به آن عزیز ابراز ارادت کنیم. اگر با شرمندگی و خضوع صدقه بدهیم. و برای ظهورش دعا کنیم. فقط برای خودمان سازنده و تکامل آور است.
حضرت مهدی (عج) به یقین، به دعا و صدقۀ ما یا اموالی که به نام او صرف می کنیم، نیازی ندارد؛ اما خودش فرمود که برای فرج من دعا کنید.
دعا خواندن برای فرج امام زمان (عج)، فرج ما است: انتظار الفرج من الفرج. ۵ منتظر فرج امام زمان (عج) بودن، فرجها و گشایش هایی را برای انسان ها به ارمغان می آورد. ایمانشان محفوظ می ماند؛ دلشان آرام می شود.وجود مقدّس امام زمان(عج) را حس می کنند.با حضرت ارتباطی برقرار می شود. دعا کردن برای فرج حضرت، برای این است که خودمان از او بهره
بگیریم. اما هیچ گاه به بهانۀ این که حضرت به دعا و صدقۀ ما نیازی ندارد، نباید آن گرامی را فراموش کنیم. ۲٫
احترام به آثارمنسوب به حضرت و احترام به لباس روحانیان
در همه حال باید به آثار منسوب به امام زمان (عج)، از جمله به نام و لباس روحانی که زنده کننده یاد حضرت است، احترام بگذاریم. آیا وقتی مردم، لباس روحانیان را می بینند، به یاد هیتلر و شاه ملعون می افتند؟! جز این است که هر کس با دیدن این لباس، به یاد خدا، پیامبر (ص) و امام زمان (عج) می افتد؟!
ممکن است برخی از مردم حتی به روحانی ها فحش نیز بدهند وب گویند: اینان انسان های بدی هستد و لباس امام زمان (عج) را غصب کرده اند.ولی وقتی لباس روحانیان را می بینند، به یاد دین می افتند.
در درجۀ اول، خود ما روحانی ها باید به لباسی که می پوشیم، اهمیت دهیم. وقتی متولی امام زاده، احترام امامزاده اش را نگه ندارد، نباید توقع داشته باشد که مردم به آن امامزاده احترام بگذارند. این توقع از مردم که به روحانی و لباس او احترام بگذارند. درصورتی بجا است که اول خودمان به این لباس احترام بگذاریم. حتی جا دارد هنگام گذاشتن عمامه اول آن را ببوسیم و بعد بر سربگذاریم.
لباس روحانی، لباس پیغمبر (ص) است. از این رو باید برای کسانی که این لباس را بر تن دارند، احترام قائل شویم. چه این لباس به تن خودمان باشد چه به تن دیگران.
از مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری (رضوان الله تعالی علیه) که از اولیای بزرگ خدا بوده است، نقل می کنند که وقتی فرزندش کفش او را جلو پایش می گذاشت، با ناراحتی می گفت: چرا فرزند فاطمۀ زهرا (ع) جلو پای من کفش می گذارد؟! او به فرزند خود با این دید نگاه می کرد که چون فرزند پیامبر است. احترامش واجب است.
حالا من هم که این لباس را پوشیده ام، باید به کسان دیگر نیز که این لباس را پوشیده اند، احترام بگذارم.
حتی اگر یک روحانی، هیچ فضیلتی نیز نداشت. باید برای لباسش او را تکریم کنم. این کار برای خودم منفعت دارد. نه برای او. چرا که ایمان من قوی تر، و محبّتم به صاحب این لباس یعنی پیامبر و امام زمان (عج) بیش تر می شود.
اگر این آثار را عملی کنیم. ارزش این لباس استوارتر باقی خواهد ماند. اما اگر به لباس روحانیان بی احترامی کنیم، فردا هنگام آوردن نام مقدّس محمد بن عبدالله (ص) هم صلوات نمی فرستیم و در نتیجه، ایمانمان به تدریج از بین می رود.
مثلاً می گوییم: علی در نهج البلاغه این طور گفته است. درحالی که این طرز صحبت کردن، نشانۀ کمبود ایمان و احترام به مقام حضرت است، وگرنه چرا اسم بزرگان دیگر را بدون احترام
نمی بریم.
قرآن کریم در این باره می فرماید:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کَجَهْرِ بَعْضِکُمْ لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُکُمْ ۶
صدایتان را از صدای پیامبر بلندتر نکنید… که این کار، اعمالتان را حبط و باطل می سازد.
وقتی صدایت را در برابر پیامبر (ص) بلندتر کردی، احترام به حضرت ضعیف می شود و سرانجام، کار به جایی می رسد که برای خود آن بزرگوار نیز احترام قایل نمی شوی. وقتی انسان این گونه شد، کم کم در نبوّت پیامبر (ص) نیز تردید می کند. کسانی گستاخی را به آن جا رسانده اند که گفته اند: قرآن، کلام خدا نیست. بلکه عقیده شخص پیامبر این است که قرآن کلام خدا است.
برخی از اهل سنت نیز می گویند: به فرض که ثابت شود پیامبر ، کلامی را طبق وحی گفته است، آن کلام را طبق درک و دریافت خویش فرموده و از کجا معلوم که فهم و دریافت پیامبر درست بوده است؟! در این صورت، ایمان و نورانیتی برای انسان باقی نمی ماند. بلکه آدمی به ظلمت محض مبتلا می شود: ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ. ۷
این خطرهایی است که احتمال دارد سر راه من و شما نیز قرار گیرد. اگر عنایت خدا و توجه امامان (ع) و دعاهای خالص وجودمقدّس امام زمان (عج) نباشد. ین خطرها گریبان گیر من و شما نیز خواهد شد. چرا که هیچ کس از این گونه خطرها و ابتلاها مصون نیست. نتیجه آن که در هر زمان و هر مکان باید به آثار منسوب به وجود مقدّس امام زمان (عج) احترام بگذاریم.
احترام به روایات و کتابهای روایی خداوندِ رفیع الدرجات.
درجات مرحوم علامه طباطبایی (رضوان ا..) را عالی تر بفرماید. او وقتی کتاب روایت را به دست می گرفت، آن را می بوسید. اگر درون قفسۀ کتابی، کتاب روایت وجود داشت. طوری می نشست که پشت به کتاب روایت نباشد. درجلساتی که در منازل اهل علم تشکیل می شد. بسیار مواظب بود به قفسۀ کتاب ها پشت نکند و به کتاب های روایی، کم ترین بی احترامی نشود.
علامه طباطبایی (رضوان ا…)، گوهرشناس بود و قدر پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) را می دانست. از این رو جلدکتاب روایت را می بوسید و معتقد بود که این کتاب به صاحبش انتساب دارد. مگر چوب درگاه حضرت معصومه (ع) با چوبدرهای دیگر فرق می کند؟! چوبِ در حرم حضرت معصومه (ع)، به وجود مقدّس حضرت انتساب دارد. اگر کسی به قصد شفا،حتی خاک پای زائران حضرت معصومه (ع) را به چشم بکشد، اشتباه نکرده است.
اگر معرفت داشته باشیم. می فهمیم که مقام این بزرگان تا چه اندازه والا است. فهم ما کجا و مقام امامان معصوم (ع) کجا؟! در هر حال باید ببینیم وظیفۀ ما در این زمان که شاگردانِ مکتب اهل بیت (هم) و حافظان آثار ایشان هستیم، چیست؟ خوب می دانیم که لیاقت سربازی امام زمان (عج) را نداریم.
ولی باید آن قدر اصرار بورزیم و خودمان را به آن ها نزدیک کنیم تا گوشۀ چشمی به ما بکنند:
آنان که با نظر خاک را کیمیا کنندآیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند؟ خضوع و افتادگی در آستان امام زمان (عج)مبادا از توسل، توجّه، دعا، زیارت و سایر وسایل نزدیکی به خداوند و اولیای والا مقام او غفلت کنیم!
گاهی ممکن است یک کارکوچک، آن قدر لطیف و پرمعنا باشد.که از عبادت های خیلی سنگین نیز اثرش بیش تر باشد.
شاید شنیده باشید. که چشمان مرحوم آیت الله العظمی بروجردی (رحمه ا..) تا آخر عمر بسیار پرنور بود و با چشمان خویش هر خط ریزی را بسیار دقیق می خواند بدون این که احساس خستگی یا کم سویی کند یا به عینک نیاز داشته باشد. خود آن جناب، این نعمت را از برکت خاکِ سینه زنان امام حسین (ع) می دانست.
آیت الله بروجردی وقتی در بروجرد زندگی می کرد. به چشم دردی سخت مبتلا شد. رسم دسته های سینه زنی اطراف خرّم آباد، این بوده است که در ایام عاشورا، به سر و صورتشان گِل بمالند. آن مرحوم مقداری از گِل های سر و صورت سینه زنان را که جلو درِ منزلش ریخته بوده است. برمی دارد و به چشمانش می مالد و به برکت همان گِل، دردِ چشم وی خوب می شود. و تا آخر عمر نه به چشم درد مبتلا می شود .و نه به عینک نیاز می یابد.
اگر شما آن خاک را به آزمایشگاه ببرید، شاید بگویند: در این خاک هزاران میکروب وجود دارد این کارهای غیر بهداشتی چیست که اینان انجام می دهند؟! ولی از دیدگاه دیگر، توجه معنوی و روحی می تواند همۀ عوامل مادی را محکوم کند. اگر آن اکسیر و آن ارتباط معنوی و قلبی را بیابیم، خیلی از مشکلات حل می شود. آن وقت است که انسان می فهمد.گرد و خاک زائران آستان مقدّس معصومان (هم) که اهل معرفت، شفای بیماری هایشان را در آن می جویند. چه اکسیر بزرگی است.
بزرگانی از مراجع عظام را دیده ام که خاک حرم حضرت معصومه (ع) را با دست بر می داشتند، بر قلبشان می مالیدند.
آنان حقیقتی را می بینند. که ما نمی بینیم. ایشان معرفتی دارند که ما نداریم.مقصود من این نیست که انسانی خرافاتی شوید و هر کس نقل کرد که فلان جا تبرک و نظر کرده است، زود باور کنید. مؤمن زودباور نیست. بلکه خیلی زیرک و عمیق است.
اما اگر کسی به خاکی به قصد انتساب آن به خدا و پیامبر و اهل بیت (هم) تبرک بجوید و بزرگ ترین آثاربر آن مترتّب شود، تعجب نکنید. اگر شما آیت الله و صاحب رساله باشید و به طلبۀ کوچکی، به سبب اینکه به امام زمان (عج)منسوب است، احترام کنید و دستش را ببوسید، یکی از بزرگ ترین و پرفضیلت ترین اعمال در نامۀ عملتان ثبت می شود. چنین تکریمی ثوابش از هزار کتاب نوشتن و درس گفتن بیش تر است.
ثواب تذلل در پیشگاه مقدّس امام زمان(عج)، خیلی بیش تر از ذکر گفتن است.
اگر شخصی را به سبب انتساب به امام زمان (عج) احترام کنید. گویا امام زمان (عج) را احترام کرده اید. ثواب چنین احترام و تکریمی از ثواب هزاران کار خیر دیگر بالاتر و افزون تر خواهد بود. ۸ ارزش کارهای ما به میزان خضوع، لطافت و افتادگی ما در پیشگاه امام زمان (عج) وابسته است. معنای حقیقی عبادت نیز همین است.
الحمدلله در این عصر، به برکت خون های پاک شهیدان انقلاب، معرفت و محبّت به وجود مقدّس ولی عصر (عج)، چه درداخل و چه در خارج از کشور گسترش یافته است. تمام این نعمت ها و برکت ها را مرهون خون های شهیدان عزیز و هدایت ها و رهبری های امام راحل (رضوان ا..) هستیم.
احترام به شهیدانی که در راه دین قیام کردند. و نیز خدمت به بستگان ایشان، خدمت واحترام به امام زمان (عج) است.
چگونه ممکن است حضرت را دوست داشت، اما به دوستان و اولیای او بی توجه بود؟! چگونه می توان ادّعای محبّت به حضرت را حقیقی شمرد. و در عین حال به رضایت و نارضایتی آن جناب بی اعتنا بود؟! پیروی، لازمۀ دوستی و محبّت است: إِن کُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللّهُ ۱۰ اگر خدا را دوست می دارید، از من پیروی کنید تا خدا شما را دوست بدارد. در زمره کسانی نباشیم که در ظاهر به نام امام زمان (عج) احترام می گذارند؛ اما به آن چه محبوب او است، اعتنا نمی کنند و به آن چه مبغوض او است، عمل می کنند! ۱۱
مطالب مرتبط
برگی از کتاب ” آفتاب ولایت ” مراتب محبت و معرفت ۲
مراتب معرفت و محبت ۱، برگی از کتاب ” آفتاب ولایت “
عهد و میثاق با امام زمان (عج) ناتوانی بشر از معرفت امام(عج)
